SERGEJ POLUNJIN: POSVEĆENJE

Nakon “Žar-ptice” i “Petruške”, “Posvećenje proleća” je treći u nizu baleta koje je Stravinski komponovao za parisku sezonu čuvene trupe “Ruski balet”, a po narudžbini njenog osnivača i impresarija Sergeja Djagiljeva. Avangardna muzika Stravinskog u sinergiji sa egzotičnom koreografijom Vaclava Nižinskog, te scenografija i kostimi inspirisani slovenskim folklorom Nikolaja Reriha podelili su publiku i kritiku te premijerne večeri, izazivajući istovremeno senzaciju i bučno negodovanje. A senzacija je upravo ono što čitav vek kasnije izaziva i pojava Sergeja Polunjina.

Te 1913. Nižinski je rastočio 250 godina škole i tadicije, raznoseći u paramparčad čitavu jednu estetiku i njoj sapripadni pogled na svet.

Sve što je bilo elegantno, poput balerina koje lakše od sapunica lebde na svojim prstima, kao i sve što je smatrano lepim prema malograđanskim konvencijama sada je obrnuto naglavačke.

Gledajući, jungovski u arhetip gde je kultura stvar nesvesnog, Nižinski je porodio novi vokabular plesa kao i scenskog pokreta.

Negirajući baletska pravila Nižinski je negirao pravila civilizacije, radikalno modernistički.

“Posvećenje proleća” predstavljalo je njegovo novo rođenje.

A nešto slično pokušava da u svom viđenju “Posvećenja”, zajedno sa koreografkinjom Juke Oši, uradi i Polunjin.

Jer, nakon što je 2015. došao do, kako se činilo kraja svoje karijere, Polunjin je rešio da otvori novo poglavlje u svom životu.

Postao je i glumac i model, i sada radi samo koreografije koje on želi van pritisaka porodice i velikih baletskih kompanija.  

A kada je Polunjin na sceni, gledalac neminovno oseća njegovu beskompromisnost. Beskompromisnost čoveka koji je došao do ambisa i nekako uspeo da se vrati. 

Naravno, bilo bi nepravedno očekivati da Polunjin i dalje poseduje snagu klasične tehnike koju je nakad uživao kroz dnevni režim rada u jednoj od vodećih svetskih baletskih kompanija ali on i dalje isijava strast i ekspresiju umetnika s fizičkom izvrsnošću olimpijskog sportiste. Pa iako prefinjeni klasicizam ne nastanjuje više njegove pokrete on skače visoko i s enormnim zanosom.

U samoj postavci japanske koreografkinje Juke Oiši mogu se prepoznati citati iz baleta koje je Nižinski plesao pre stotinu godina. Od “Duha ruže”, preko “Popodneva jednog fauna” pa do “Petruške”. Takođe, Oiši se referiše i na godine koje je Nižinski proveo u mentalnoj instituciji ali i na njegove beskrajne fantazije o Bogu i o prirodi iako se krug suvog jesenjeg lišća koji opasuje scenu može protumačiti i kao svojevrsna posveta “Posvećenju” Pine Bauš.  

Kako komad odmiče sve dalje i dalje mimika Polunjina postaje sve intenzivnija i intenzivnija čime postaje jasno da ovde imamo posla koliko sa glumcem toliko i sa plesačem.

Jer balet je danas samo jedna od aktivnosti u Polunjinovom multitaskingu.

“Švedskom stolu” sačinjenom od baleta, filma, mode i medija. Bez kojih ne bi bilo ničega.

Jer kada drvo padne u šumi ako nema kamera da to zabeleže niko neče čuti njegov tresak.

Polunjin to vrlo dobro zna.

Ali gledajući ga dok u svojim najboljim trenucima nabada po tlu kao po oblaku shvatate da je ples ništa drugo nego slika misli kojoj je oduzet apsolutno svaki duh težine.

Narodno pozorište u Beogradu
Velika scena / 7, 8 i 9. mart u 19,30

Posvećenje (Sacré)

U glavnoj ulozi
Sergej Polunjin

Koreografija
Juka Oiši

Muzika
Igor Strravinski

Nastupaju
Aleksej Ljubimov
Dejan Kolarov